Al tweemaal eerder had ik het indrukwek-kende eiland Santorini bezocht. Wat een enorme bofkont ben ik eigenlijk, met dit werk! Waar we voorheen dit eiland in een paar dagen bezochten en alleen de high-lights bekeken, zoals de meeste mensen doen, zou ik er nu een hele week voor uit-trekken en bovendien een vriendin meene-men! Hoe heerlijk is het, om er een weekje tussenuit te gaan, eind september, wanneer in Nederland de blaadjes van de bomen beginnen te vallen en ondertussen thuis manlief het huishouden, de kinderen én de Griekse Gids draaiende houdt.

Zo werden we dan diep in de nacht op Schiphol afgezet, omdat onze vlucht om zes uur ‘s ochtends zou vertrekken. Hoewel ik het altijd vervelend vind om
‘s nachts op te staan, zaten we wel rond lunchtijd al in het Griekse zonnetje! Met een pita- gyros in de hand, op een terrasje in hoofdstad Fira, beseften we dat het vroege opstaan de moeite waard was geweest!

Santorini is een klein eiland, met een oppervlakte van 76 vierkante meter en Fira, de hoofdstad ligt op maar tien minuten van het vliegveld, centraal op het eiland, dus het is een prima uitvalsbasis. Fira ligt aan de rand van de steile kliffen met uitzicht op de vulkaan, naar het westen. Het uitzicht is hier zowel overdag als ‘s avonds, bij zonsondergang,  adembenemend mooi. Het is een bijzonder stadje, met overal smalle steegjes met veel winkeltjes en restaurants. Het is er wel erg toeristich en druk. Met de kabelbaan kan je tegenwoordig naar beneden, waar men vroeger te voet de steile kliffen moest afdalen of per ezel. Beneden ligt het haventje van waaruit de toeristenbootjes dagelijks vertrekken voor korte of lange trips naar de vulkaan, het eilandje Thirasia en het dorpje Oia. Ook komen hier kleine veerbootjes van de grote cruiseschepen aan, met dagjesmensen.

Fira

Nadat we op de aankomstdag Fira vast een beetje hadden verkend en we zwaar onder de indruk waren van de uitzichten die we hadden gezien, besloten we om de dinsdag te starten met de archeologische opgravingen in Akrotiri in het zuiden van het eiland. Men noemt Akrotiri ook wel “Het Griekse Pompei” omdat hier in 1967 een nederzetting van de Minoïsche beschaving is gevonden onder de grond en onder het as-puin. Hier zijn de ruïnes te zien van gebouwen uit de tijd van 1500 voor Christus die uit twee tot drie etages bestonden. Het is indrukwekkend om de gebouwen te herkennen met daarbovenop een grote laag as-puin. Niet ver van Akrotiri zijn leuke stranden te vinden. Het bekendste strand is “Red Beach”, de Grieken noemen het “Kokkini Paralia”, dat te voet bereikbaar is. Iets verder ligt het “Witte strand” (aspri paralia) dit strand kan je alleen met een bootje bereiken.

Kokkini Paralia

Vanaf Akrotiri reden we in westelijke richting, waar Faros, de vuurtoren zich bevindt en na het maken van wat foto’s van dit prachtige punt, reden we naar het strand van Perissa waar we lekker zouden gaan zonnen. Langs de weg vanaf Faros, stond een mooi, kleurrijk fruitstalletje, waar we stopten om wat fruit te kopen. We zochten wat rijpe perziken, pruimen en een tros druiven uit en op het terrasje naast het stalletje was het behoorlijk druk. Even later begrepen we waarom, want we kregen van de vriendelijke eigenaresse een dienblaadje met allerlei lokale lekkernijen aangeboden om te proeven. Het zag er niet alleen geweldig uit, het smaakte ook fantastisch! Het terrasje zat vol met mensen die ook heerlijk zaten te genieten van de cadeau gekregen lekkernijen. Zulke dingen maak je toch alleen in Griekenland mee! De mevrouw van het kraampje, die mevrouw “Good Heart” wordt genoemd (I kali Kardia), deed ook nog eens uitstekende zaken, want iedereen kocht wat in haar fruitstalletje en bestelde iets te drinken bij haar, wat een goede zakenvrouw eigenlijk! De perziken en pruimen die we hadden gekocht waren overigens goddelijk van smaak en ontzettend sappig! Zulke smaken proef je helaas in Nederland niet vaak meer bij het eten van fruit. Vervolgens reden we naar het strand van Perissa waar we een uurtje heerlijk van strand, zon en zee hebben genoten. Het kerkje hoog in de rotsen van de berg Mesa Vouno achter het strand is hier opvallend, hoe hebben ze dat toch zo hoog kunnen bouwen vraag je je af. Perissa heeft een mooi, lang, zwart zand-kiezelstrand, dat goed georganiseerd is. Er zijn beachbars en leuke restaurants. Bijna alle watersporten zijn hier mogelijk.

’s Avonds, weer terug in Fira, besloten we lekker te gaan eten in een restaurant aan de caldera. We hadden van de vriendelijke receptioniste van het hotel de tip gekregen om naar restaurant Fanari te gaan. Vanaf het terras van dit restaurant heb je een prachtig uitzicht op de vulkaan, de zee en de zonsondergang. Het leuke is, dat de prijzen erg schappelijk zijn en je altijd een toetje aangeboden krijgt. We kregen bovendien zomaar een keer een voorgerechtje, twee keftedakia (gehaktballetjes) met tzatziki. Toen we dit gerechtje de volgende dag zelf wilden bestellen, bleek het niet eens op de kaart te staan, maar dat de kok zo af en toe iets lekkers extra maakt, gewoon als traktatie. We kregen de ene keer chocoladecake als dessert, de andere keer meloen, het was iedere keer weer een aangename verrassing.

De volgende dag hadden we een boottripje gepland. De boot zou ons naar de vulkaan en naar het eilandje Thirasia brengen. Het was een stralende, heldere dag, dus ideaal voor mooie foto’s en bovenal: genieten!  Eerst moesten we het haventje beneden Fira zien te bereiken wat, zoals gezegd, op drie manieren kan; te voet, per ezel of per kabelbaan. Wij kozen voor een wandeling naar beneden, die wel wat belemmerd werd door alle ezels die overal “geparkeerd” stonden en vooral door hun uitwerpselen die we moesten zien te ontwijken! We waren in minder dan een half uurtje beneden. De boot, die voorzien was van toilet en klein winkeltje, vertrok en binnen twintig minuten waren we al op het vulkaaneiland. (Kameni) De wandeling, bergop naar de krater nam ongeveer een half uur in beslag en bij de vulkaan aangekomen zie je dat het een levende vulkaan is, want stoom en zwavelgeuren komen je tegemoet. Het is een aparte en ruige plek, met een geweldig uitzicht op Santorini. De terugweg, bergafwaarts, ging wat sneller en de boot vertrok vervolgens naar de hete bronnen in zee, waar je mocht zwemmen. Wij wilden deze kans niet aan ons voorbij laten gaan en namen een duik in het koele zeewater en zwommen zo’n vijftig meter naar de plek van de hete bronnen. Het water ziet er modderig en gelig uit, het schijnt gezond te zijn om erin te zwemmen en het is er inderdaad een stuk warmer dan de zee verderop.  Na deze aparte ervaring gingen we op weg naar het eilandje Thirasia. Thirasia is het kleine eiland ten westen van Santorini, het was oorspronkelijk verbonden met Santorini, tot een vulkaanuitbarsting in 236 voor Chr. ervoor zorgde dat de landbrug tussen beide eilanden werd vernietigd. Het eiland is ongeveer negen vierkante kilometer en heeft een bevolking van zo’n 260 mensen. Het heeft geen stranden, maar wel een imposant vulkanisch landschap. Het haventje ziet er prachtig uit en hier hadden we tijd om te gaan lunchen. De obers in de restaurants staan in de startblokken, want er komen rond lunchtijd een heleboel toeristenbootjes aan en de mensen hebben veel keuze waar ze kunnen gaan eten. Overal wordt verse vis aangeboden, je kunt er ook kiezen voor een snelle hap, de alom bekende gyros met pita, maar wij kozen ervoor om lekker lang op het zonnige terrasje aan kristalheldere zee te gaan zitten en namen de Griekse salade, gevulde tomaten en gegrilde inktvis. Een bakje met vers fruit erbij maakte de vreugde compleet. De boot vertrok weer en zette koers naar Oia, het schilderachtige dorp in het noorden van Santorini. Hier kon je van de boot gaan en de trappen beklimmen om Oia te bekijken, om daarna, bijvoorbeeld de bus of taxi na zonsondergang terug naar je hotel te nemen. Wij bleven lekker op de boot zitten, want zouden de volgende dag Oia met de auto gaan bezoeken. Bij terugkomst in het haventje van Fira besloten we voor het gemak te kiezen en de kabelbaan naar boven te nemen, a vijf euro per persoon. Binnen twee minuten stonden we boven en gingen we, moe maar voldaan, via de gezellige winkelstraatjes weer terug naar ons hotel.

Thirasia

Met de gehuurde auto reden we de volgende dag in twintig minuten naar Oia. Het meest indrukwekkende van Oia is het fenomenale uitzicht op de zee en de krater. Het dorp ligt op meer dan 300 meter hoogte op de top van de kleurrijke rotsen en is één van de meest gefotografeerde plekken van Santorini. We vonden snel een parkeerplaats en hier maakten we een “cruciaal foutje”: we werden zo verblind door de schoonheid van Oia dat we totaal niet hebben opgelet waar we hadden geparkeerd… Van de ene prachtige plek liepen we naar het andere adembenemende uitzicht-punt we liepen en liepen maar door, overal foto’s nemend en filmend. Wat is Oia een levend schilderij! Prachtige koepelkerkjes, kleurrijke huizen, bloemen, de helderblauwe zee eronder het is in een woord magnifiek! De zonsondergangen in Oia zijn wereldberoemd en elke avond, net voor zonsondergang, verzamelen zich duizenden mensen op de balkons en terrasjes aan de kant van de zee om dit gebeuren te bewonderen en te fotograferen. Wij hebben op een terrasje geluncht en tja, hier lagen de prijzen een stuk hoger dan wat we normaal in Griekenland gewend zijn. Een Griekse salade voor tien euro is aan de dure kant, maar dan zit je wel op DE plek en we hebben er heerlijk van genoten om op deze plek te zitten. Helaas werd het tegen zonsondergang minder helder en wat bewolkt, maar toch bleef het een geweldige ervaring om met duizend andere mensen te wachten op het “moment suprême”. Het was tijd om naar huis te gaan, eerst de auto maar eens opzoeken... Toen bemerkten we dat al die prachtige straatjes toch wel heel erg op elkaar leken en dat er ook veel meer parkeerplekken aan de rand van het dorp liggen dan we dachten. Na een flinke zoektocht, waarbij we overigens ook nog heel wat leuke plekjes tegenkwamen die we anders gemist hadden, vonden we de auto uiteindelijk weer terug en konden we opgelucht en “vol” van alle indrukken weer terug naar ons hotel in Fira.

Oia

Helaas, de volgende dag was het een beetje bewolkt, het was eind september, dus dan loop je dat risico en het leek ons geen dag voor stranden of prachtige plaatjes. We reden richting Kamari om Oud Thira te bezoeken. Deze archeologische vindplaats ligt in het zuidoosten van het eiland en is te bereiken op twee manieren; via het dorp Kamari en via het dorp Perissa aan de andere kant van de berg. Het is echt een flinke afstand om naar boven te wandelen, de berg op, die Mesa Vouno heet, maar veel mensen doen het. Vanaf Kamari loopt er een goede, geplaveide weg naar boven. De weg heeft haarspeldbochten. Er rijdt ook een treintje dat de toeristen naar boven brengt. Je kunt ook met de auto naar boven rijden, maar of dit officieel is toegestaan, daar zijn we niet helemaal zeker van. Het is dus een flinke wandeling om naar de entree te komen en eenmaal op het terrein is het ook nog een hele tippel naar en langs de archeologische bezienswaardigheden. De beloning, als je eenmaal boven bent is wel groot; het uitzicht vanaf Mesa Vouno is prachtig, je kunt aan beide zijden van de berg de zee zien. Zowel de kant van Kamari en het verderop gelegen vliegveld, als de kant van Perissa en de overige stranden. De archeologische bezienswaardigheden zijn absoluut de moeite waard te bekijken. Hier in Oud-Thira zijn de ruïnes te zien van de stad die in achtste eeuw voor Christus is gesticht door Doriërs uit Sparta. Opperbevelhebber van deze Doriërs was de leider ‘Thiras’. Deze stad heeft eeuwenlang een enorme welvaart gekend, zeker tot de Romeinse periode. Op het terrein zijn o.a. de resten te zien van een oud theater, thermale baden, woningen en graven. Terwijl we de opgravingen bewonderden, merkten we dat de zon het weer begon te winnen van de wolken, dus nadat we alles bekeken hadden gingen we op weg naar Firostefani, omdat we wisten dat hier mooie plaatjes te maken zijn en niet in de laatste plaats, omdat we zin hadden om daar een terrasje te pakken. Firostefani ligt ten noorden van Fira  en ten zuiden van Imerovigli, het is een langwerpig, traditioneel dorp met een geweldig uitzicht op de zee en de vulkaan. Het dorp bevindt zich op het hoogste punt van Santorini en de naam “Firostefani” betekent letterlijk de “Krans van Fira”. De hotels en terrasjes bieden vanaf het balkon een droomuitzicht, waar wij ontzettend van hebben genoten. Firostefani is veel minder druk dan Fira en eigenlijk daardoor zelfs iets leuker! Het lijkt ons een uitstekende keuze als verblijfplaats voor een vakantie.

De highlights van Santorini hadden we nu gehad, maar er bleef nog tijd over om de onbekendere dorpen in het binnenland te bezoeken en wat fijn dat we die kans hadden, want Emborio bijvoorbeeld, is erg speciaal! Je loopt een eindje het dorp in, naar boven, richting het traditionele deel van het dorp. Daar kwamen we terecht in prachtige witte steegjes, met kerken en keurig onderhouden huizen. Alles was hier “spik en span”. Wat hebben we hier op een leuk, rustig terrasje gezeten. Het meest speciale is hier het “kastro”; in het centrum bevindt zich de wijk ‘Mesana’. Het is een soort fort waar de buitenste huizen voor de afscherming van het centrum zorgen. De buitenste muren zorgen dus voor een afgebakend terrein dat op een kasteel lijkt. Er staan mooie kerken en er is een ontzettend leuk traditioneel cafeetje waar we wat hebben gedronken. Een zeer fotogeniek plaatsje.

We hadden zelfs nog tijd over om naar badplaats Kamari te rijden om nog even van de zon en het strand te genieten. Kamari is de drukste badplaats van het eiland, ligt ten oosten van Fira en met de auto ben je er vanaf Fira in een kwartiertje. Je kunt hier in de restaurants aan de boulevard die achter het zwarte strand ligt lekker een hapje eten en van het mooie uitzicht op de zee genieten.

Het is een echt “vulkaan-strand” met de zwarte en grijze zand-kiezels, heel bijzonder.

Kamari

Ook de dorpen Pyrgos en Megalochori zijn een  vermelding waard. In Pyrgos moet je zorgen dat je helemaal naar boven rijdt en boven in het dorp parkeert. Het ligt vijf kilometer ten zuiden van Fira, op een van de hoogste punten van het eiland. Dit dorp was tot het jaar 1800 de hoofdstad van Santorini. In het hart van Pyrgos bevindt zich het middeleeuwse kasteel van Pyrgos, op het hoogste punt van een heuvel. Dit kasteel is in de 13e eeuw gebouwd door Venetianen. De Grieken noemen het Kasteli. Hier zijn allerlei restaurants en cafetaria’s en het uitzicht over Santorini is erg mooi. Megalochori is een van de meest traditionele dorpen op Santorini met veel neoklassieke gebouwen, witte kerken en smalle steegjes. Het is een erg mooi dorp. Megalochori ligt ongeveer tien kilometer ten zuiden van Fira en is vooral bekend om de wijn die hier geproduceerd wordt. Hier bevindt zich namelijk één van de grootste wijnproducenten van Griekenland, Boutari. Tradities worden in het dorp gekoesterd. Het dichtstbijzijnde strand van Megalochori is Vlychada, waar ook een haventje is.

Pyrgos

De laatste twee dagen van ons verblijf op Santorini was het helaas bewolkt en ging het zelfs een dag regenen! Het was de laatste week van september, dus dan kan dat natuurlijk gebeuren. Waar we eerst in Fira nog met ijsthee en frappé  op het terras hadden gezeten, zaten we nu binnen aan de warme chocolademelk! Toch een bijzondere ervaring. We besloten het nuttige met het aangename te verenigen en brachten een bezoek aan het wijnmuseum op de weg naar Kamari. Een uitgebreide, ondergrondse tentoonstelling laat de geschiedenis van het wijn maken op Santorini zien. Na afloop is er een wijnproeverij waarbij vier verschillende wijnen geproefd mochten worden, dit was bepaald geen straf... De entree is zeven euro per persoon, inclusief het proeven. Ook het archeologisch museum in Fira hebben we een bezoekje gebracht. Dit museum  werd gebouwd in 1960 om het oude museum, dat tijdens de aardbeving van 1956 was ingestort, te vervangen. Het museum heeft o.a. een mooie verzameling van geometrische vazen uit de vijfde eeuw voor Christus en Minoïsch aardewerk.

De dag dat we terug naar Nederland zouden vliegen, klaarde het weer op. We hebben op het vliegveld, nadat we ingecheckt hadden, nog heerlijk een uur op het buitenterras (boven) van het zonnetje kunnen genieten.

Santorini, het blijft een speciaal eiland. Mensen die van rust houden moeten dit eiland beter mijden, maar ik zou er zo weer naartoe willen, de sfeer in Oia, Fira, Firostefani, maar ook in de rustige  dorpen is magisch. De zwarte en rode  stranden, de vulkaan, het is allemaal net anders dan anders. Het is absoluut een van de mooiste en meest speciale bestemmingen van Griekenland. •