Na aankomst op de Eleftherios Venizelos luchthaven in het zonnige Athene, word ik door de taxi naar de haven van Lavrio gebracht, een route die ongeveer 30 minuten duurt. Lavrio ligt in het zuidoosten van het departement Attica nabij Kaap Sounion. Vanaf Lavrio varen twee keer per dag veerboten naar Kea en terug. De boottocht duurt ongeveer een uur. Op het dek van het schip zitten en naar de zee kijken vind ik het allerleukst, je proeft als het ware de reis. Aan de bar bestel ik een ijskoude frappé en ik zie hoe we Attica achter ons laten en voorbij het 13 kilometer lange Makronissos varen. Dat is een langwerpig eiland dat zeer dicht aan de zuidoostkust van Attica ligt en dat, hoe gek het ook klinkt, tot de Cycladen behoort. Iemand vertelt me dat hier vijf mensen wonen, dat is veel!

We varen ten zuiden van Makronissos, onder de zuidelijke kaap langs, en daar verschijnt Kea al vlug, zo dichtbij ligt Kea dus! De inwoners van Kea noemen hun eiland ‘Dziá’ dus wees niet verbaasd wanneer je de naam Dziá hoort vallen in plaats van Kea. Onder begeleidend geluid van tientallen zeemeeuwen zie ik hoe we snel het bergachtige eiland naderen. Hoe zou het er zijn?De haven van Kea heet Korissia, dat is de plaats waar de veerboten uit Lavrio en uit andere Cycladische eilanden aankomen. De haven ligt in een grote, gesloten baai, de baai van Aghios Nikolaos. Enkele dagen per week is er vanaf Korissia een directe verbinding met de eilanden Kythnos, Syros en Tinos. Korissia is het commerciële centrum van het eiland, hier zijn de meeste winkels en hotels. Aan de kade zijn veel reisbureaus, souvenirwinkeltjes, restaurants en cafetaria’s.  Naast de haven ligt het strand van Korissia. Aan de haven wordt ik opgewacht door Filio Triantafillidou, een mevrouw die ik op de Vakantiesalon in Brussel had ontmoet, waar ze haar geliefde eiland Kea promootte, inclusief haar eigen mooie villa’s. In Brussel raakten we destijds aan de praat en al snel merkte ik dat ze dol was op haar eiland, ze vertelde er zo enthousiast over , dat ik erg nieuwsgierig was geworden! Filio wil me haar eiland laten zien en met haar jeep trekken we twee dagen lang over het eiland. Met alle plezier vertelt ze mij alles over eiland Kea. Wie kan je het eiland beter laten zien en ontdekken dan een local? Kea is een eiland met een rijke geschiedenis, in de antieke tijd heette het Hydroussa. De legende zegt dat Kea een sprookjesachtig eiland was, waar vroeger veel bossen en waterbronnen waren, met riviertjes en meertjes en daar in die waterrijke bossen woonden nimfen. Nimfen hielden nu eenmaal van waterrijke gebieden, vandaar de naam Hydroussa (Hydor = water). Kea was in de oudheid een belangrijk eiland, omdat het dichtbij Athene en bij andere Cycladen-eilanden lag. In die tijd waren er op Kea vier stadstaten: Ioulida, Karthaia, Piiessa en Korissos.  De havenplaats Korissia bijvoorbeeld, waar je met de boot aankomt, ligt op de plek waar in de oudheid het antieke Korissos lag. Vanaf hier begint de ontdekkingstocht en de eerste trip is richting Otzias, een badplaats in het noorden van het eiland. De afstand van Korissia naar Otzias duurt minder dan een kwartier, onderweg passeren wij twee andere badplaatsen, Gialiskari en Vourkari.

Kea

Gialiskari

Gialiskari, net als Korissia en Vourkari, ligt in de grote gesloten baai van Aghios Nikolaos. De baai heeft de naam van de kerk ‘Aghios Nikolaos’ gekregen, die op een schiereilandje aan de ingang van de baai, naast de vuurtoren staat. Het dorp ligt op de hellingen van de heuvel, hier zijn veel hotelletjes en er zijn kamers te huur. Het uitzicht over de baai van Agios Nikolaos is werkelijk schitterend en vooral de zonsondergangen zijn fantastisch. Naast het dorp ligt het prachtige strand, daarachter staan eucalyptusbomen die tot aan het strand komen, er is een cafetaria waar snacks en dranken besteld kunnen worden. Bij dit goed georganiseerde strand waait het nooit zo hard, want het ligt tussen twee heuvels waardoor de badgasten op het strand er zelfs bij harde wind, nooit last van hebben.

Vourkari

Precies naast Gialiskari ligt Vourkari. De afstand tussen deze twee dorpen is nihil. Vourkari is een schilderachtig vissersdorp en het meest kosmopolitische centrum van Kea. Behalve vissersboten zie je hier plezierboten en jachten. Omdat het eiland vlakbij Athene en Piraeus ligt, komen hier regelmatig rijke Grieken en allerlei beroemdheden uit de hele wereld. Vourkari staat bekend om de goede taverna’s en vooral de uitstekende visrestaurants. Ook het nachtleven is hier prima omdat hier allerlei leuke bars bij het water zijn. Naast het haventje, in de bocht van de baai, bevindt zich het strand van Vourkari en daarnaast de kerk van Agia Irini in een omgeving met olijfbomen. Deze kerk staat op de plek waar zich in de prehistorische tijd een welvarende stad bevond en de opgravingen, hoewel niet goed onderhouden, zijn hier te bezichtigen. Vervolgens rijden we richting Otzias, waar het grootste strand van het eiland ligt.

Vourkari

Otzias en panagia Kastriani

Otzias is behalve de naam van het dorp ook de naam van een grote diepe baai, vanaf hier zie je aan de andere kant van de zee het zuiden van het eiland Evia. De baai is omgeven door bergen en heuvels en vanaf de hoger gelegen plekken heb je mooi panoramisch uitzicht over de hele baai. Het zandstrand is zeer geliefd omdat hier allerlei watersporten mogelijk zijn en beachvolley. Omdat het water ondiep is, is dit het ideale strand voor gezinnen met kleine kinderen. In het dorp zijn diverse taverna’s en cafetaria’s, een aanrader hier is de Taverna van Anna waar heerlijke visspecialiteiten geserveerd worden. Een lekkere witte wijn erbij, heerlijk! Filio vraagt me of ik het op prijs zou stellen om een klooster te bezoeken dat op een idyllisch punt ligt, het klooster van Panagia Kastriani, dat maar vijf minuten van ons vandaan ligt. Natuurlijk stel ik dat op prijs! Met de jeep rijden we de heuvels op waarvandaan inderdaad het uitzicht fantastisch is. En daar in de verte zien we opeens, op de top van een berg naast de zee, ‘Panagia Kastriani’ liggen. We parkeren de auto voor de ingang en lopen de binnenplaats op, die helemaal omgeven is door een witte muur. De gebouwen en de kerken zien er zeer verzorgd uit en zijn heel mooi, helemaal in de kleuren van de Cycladen eilanden, blauw en wit. Zelfs op de grijze vloer op de binnenplaats zijn de typisch witte Cycladische lijnfiguren te zien die een indruk van typisch Cycladische vloertegels geven, zoals je in allerlei dorpjes in deze archipel ziet. Overal zie je mooie bomen en er zijn heerlijk ruikende, kleurrijke bloemen. Naast de grote kerk, in de schaduw van een dennenboom, zit een priester met twee mensen te praten. Het lijkt me leuk om met de priester te spreken, van zulke mensen kom je vaak meer te weten dan om het even wie. Nadat ik een kaarsje in de kerk heb aangestoken loop ik naar de priester om me voor te stellen. Zijn naam is Lefteris, hij is bekend als papá Lefteris. Heel vriendelijk verwelkomt hij mij en vraagt of hij mij een drank of ‘iets’ anders kan aanbieden. ‘Een glaasje water graag’ vraag ik een beetje ongemakkelijk. Twee tellen later loopt hij naar een kamertje en komt terug met een fles met iets wat op water lijkt. Echter, het kan wel op water lijken, maar dat is het niet, het is gewoon raki! Hij schenkt me een glaasje in en zegt ‘Yamas’ waarna hij allerlei verhalen begint te vertellen. Hij vertelt over het eiland, over de stranden, over de feesten op het eiland, te veel om op te noemen. ‘Zie je dit strand, hier onderaan de berg? Precies daar achter zijn grotten en daar hield de beroemde onderzeeër Papanikolis zich verscholen tijdens de tweede wereldoorlog.’ Een uur lang blijven we praten bij Papa Lefteris, het is erg gezellig maar we moeten verder want het is bijna donker.

Otzias

Als Marmarei

We rijden nu naar de villa’s ALS Marmarei van Filio die in het oosten van het eiland op de hellingen van een heuvel liggen. Via een bochtige weg passeren we allerlei mooie landschappen met bergen en diepe dalen, waar veel bomen en groen te zien is. Het eiland is uiteindelijk niet zo kaal als ik in eerste instantie dacht, integendeel. Wat je opvallend veel ziet zijn eikenbomen en het is een uniek fenomeen op de Griekse eilanden, want op Kea bevinden zich meerdere eikenbossen, de grootsten in de Balkan! Eeuwen geleden was het een belangrijke inkomstenbron van de eilandbewoners en werden eikels gebruikt in de leerbewerking en werden eikels geëxporteerd. Even later passeren wij de hoofdstad van Kea, Ioulida, dat idyllisch op de top van twee heuvels ligt. ‘Hier komen we morgenmiddag’ zegt Filio, ‘Dan is het licht en kunnen we ’s middags bij een zeer leuke taverna eten’ vervolgt ze. ‘Klinkt goed’ denk ik bij mezelf!De geasfalteerde weg wordt opeens een zandweg, en daar lopen losse paarden de weg op en even later  koeien, schapen en geiten!!! ‘Is dat normaal? ‘ vraag ik aan Filio. ‘Heel normaal’ antwoord ze, ‘de dieren leven hier vrij in de natuur’. Een paar minuten later arriveren we bij de villa’s. Het uitzicht vanaf hier is ongelofelijk mooi! Toen ik daar zat, snapte ik het enthousiasme van Filio in Brussel. Filio vertelt ‘Wat mij aan Kea fascineert is de unieke stijl van het eiland. De ongelooflijke persoonlijkheid die het als eiland bezit. Hoewel zeer dicht bij de luchthaven van Athene, op slechts anderhalf uur, is het alsof het eiland verloren is, ver weg in een eigen atmosfeer. Het heeft een wilde schoonheid en een zeer rijke natuur, een natuur die je uitdaagt om te verkennen. Er zijn bossen met eikenbomen die uniek zijn in de Balkan, geurrijke kruiden, wilde vogels, lekkere honing. Het eiland onderhoudt een authentieke en unieke traditionele stijl. Mensen cultiveren hier hun land,  zorgen voor hun dieren en  gebruiken hun ezel als vervoermiddel op een volledig natuurlijke manier. Niet om gefotografeerd te worden door toeristen. Ze zijn authentiek tijdens feesten, wanneer ze dansen,  wanneer ze tsipouro (raki)  met je drinken!’.  De eerste dag zit er inmiddels op. De avondschemering is schitterend en het uitzicht over de zee fantastisch, vanaf de villa’s zie je van links naar rechts in een straal van 180 graden Syros, Andros, Tinos, Mykonos, Paros, Naxos, Antiparos, Kythnos, Serifos, Sifnos en in de verte zelfs Milos! Vermoeid maar erg tevreden kan ik op een super geslaagde dag terugkijken en ik verheug me nu al op de volgende dag!

Het zuiden van Kea

De volgende ochtend wordt er buiten ontbeten uiteraard. Lokale producten zoals kaas en jam liggen op de ontbijttafel, heerlijk! En dan het uitzicht over de glinsterende zee!  Verbazingwekkend mooi, eigenlijk nog mooier dan ik me had kunnen voorstellen de avond daarvoor. En dat is wat ‘Als Marmarei’ eigenlijk betekent, in het oud Grieks is het ‘de glinsterende zee’! Vandaag is het de bedoeling dat we het zuiden van Kea gaan verkennen. We zullen het antieke Karthaia gaan bezoeken waar we een stevige wandeling gaan maken, vervolgens een bezoek brengen aan de belangrijkste badplaatsen in het zuiden van het eiland om vervolgens naar de hoofdstad Ioulida te gaan en daar lunchen. Vanaf de villa’s Als Marmarei rijden we via de zandweg naar de geasfalteerde weg in zuidelijke richting. Het hele noordoostelijke gebied noemen de locals Ano Mera, het hele zuidelijke deel Pera Mera. De groene bergen maken nu plaats voor kale bergen en daar op de top van een heuvel bevindt zich de kerk van Agios Symeon. Dit is een plek waar je zeker naartoe moet wanneer je Kea bezoekt. De kerk is bovenop de ruïnes van de antieke tempel van Aphrodite gebouwd. Wat een uitzicht! Je ziet weer de glinsterende Egeïsche zee en het eiland Kythnos dat nu heel dichtbij lijkt te liggen. Rondom de kerk is er verder niks te bekennen behalve dan de boten die op zee varen, groot en klein. We rijden nu in zuidelijke richting tot op een plek waar een met keien geplaveid paadje begint. We parkeren de auto en we beginnen bergafwaarts een wandeling die ons naar de oude ruïnes van Karthaia zal brengen dat in een baai, tussen de heuvels, dicht bij het strand ligt. De wandeling duurt ongeveer 45 minuten en is schitterend. Deze loopt naast een ravijn waar in de winter water stroomt. In het ravijn zijn allerlei tuinen met groenten, meloenvelden, boerderijen en overal zie je mooie bloemen. Ik vraag me af, hoe brengen de boeren hun groenten weer boven op de berg, want hier is geen weg te bekennen? Het antwoord ligt voor de hand; met ezels en paarden natuurlijk. We wandelen door een gebied met platanen, oleanders en struiken en even later bereiken we het strand. Links verschijnt nu het oude theater en de opgravingen met daarboven, op de top van de heuvel, de ‘Akropolis’ van Karthaia. Zoals eerder vermeld, was Karthaia één van de vier belangrijkste stadstaten en het bergpad, waar we eerder gelopen hebben, hoort tot een van de vele antieke bergpaden die in de oudheid door de inwoners gebruikt werden om van stadstaat tot stadstaat te wandelen. De Akropolis van Karthaia ligt op een rotsachtige berg en vanaf hierboven heb je een fantastisch uitzicht op het strand van Karthaia en op het strand links daarvan, dat in een grotere baai ligt. Het water hier is kristalhelder en zelfs in de zomer is het er rustig. Er zijn geen tavernes en cafetaria’s dus neem ook drinken mee. Aan het strand bevindt zich een opvallende kerk, de kerk van ‘Panagia ton Polo’. Na een duik in het azuurblauwe water, keren we even later terug naar de auto. De wandeling naar de auto duurt nu iets langer, want het is bergopwaarts, dus mocht je hier op vakantie gaan, neem zeker goede wandelschoenen mee. Onderweg stoppen we bij een waterbron en drinken we ijskoud water, dat is nodig want het is een zeer warme dag.

Koundouros

De volgende plaats die we bezoeken is Koundouros dat aan de westelijke kust van het eiland ligt. In de oudheid heette het Nirissos. De geasfalteerde weg brengt ons nu over kale bergen en heuvels naar een van de populairste badplaatsen voor de Grieken zelf. Rijkere Grieken hebben hier villa’s gebouwd tot aan het water en allerlei politici en beroemdheden hebben hier een ‘vakantiehuisje’. In de zomer zie je hier veel jachten en zeilboten. De huizen zijn met natuursteen gebouwd en zijn van ver haast niet te zien daar ze de kleuren van de omgeving hebben. Wat mij opvalt zijn de vele windmolens. Deze windmolens zijn niet operationeel, maar appartementen die je als toerist kunt huren. Aan het strand zijn meerdere cafetaria’s en restaurants. Andere, kleinere stranden liggen ten zuiden van Koundouros, zoals Lygia en Kampi.

Koundouros

Pisses

Ongeveer vier kilometer ten noorden van Koundouros, in een vruchtbare vallei, ligt Pisses. Deze kleine vruchtbare vlakte aan zee, is omgeven door bergen. In deze vallei staan fruitbomen en er zijn allerlei tuinen waar verschillende groenten geteeld worden.  Achter het strand zijn veel dennenbomen. Het strand ligt in een gesloten baai met aan de linkerkant een haventje waar kleine boten en vissersboten kunnen aanleggen. Het strand van Pisses is zeer populair, ook vanwege de camping die hier is. Op de heuvel links van het strand, zijn de ruïnes te zien van het antieke Piiessa. Hier stonden in de oudheid torens en was de heuvel ommuurd. Op de heuvel aan de overkant (rechts van het strand), daar waar het kerkje van Agia Sotira staat,  was in de oudheid de begraafplaats van Piiessa. Het is inmiddels middag geworden dus tijd om voor de innerlijke mens te zorgen. Hiervoor heeft Filio een goed restaurant geregeld in het hart van de hoofdstad Ioulida, waar onze volgende stop is.

Loulida

De lokale bewoners noemen hun hoofdstad Chora, een naam die je vaker op Griekse eilanden hoort. Ioulida is eigenlijk een pittoresk dorp dat anders is dan doorsnee Cycladische dorpen. Op de Cycladen zijn de huizen veelal wit en ze hebben blauwe ramen en deuren. In Ioulida hebben de huizen allerlei kleuren, zo ook de deuren en ramen. Wat het meest opvalt,  zijn de rode dakpannen op de daken van de huizen, want dat zie je alleen hier! Elders op de Cycladen zijn de daken plat. Ioulida is op de hellingen van de heuvels Kastro en Myloi gebouwd en ligt vijf kilometer vanaf de haven van Kea, Korissia. Op dezelfde plek bevond zich in de oudheid de antieke stad van Ioulida. Een wandeling door het dorp is fascinerend. Het is hier erg gezellig, want de smalle kleurrijke steegjes zijn versierd met bloemen. De huizen zijn tegen elkaar aan gebouwd en hier en daar kom je dan weer een pleintje tegen waar een café, een restaurantje of een winkeltje is. Veel steegjes lopen onder de gebouwen door, een fenomeen dat je ook op andere eilanden van de Cycladen ziet, zoals op Tinos en Syros. We een nemen een pauze bij het restaurantje ‘Piatsa’, waar we verwelkomd worden door de eigenaar Giannis Paouris. Hij wil mij graag wat lokale specialiteiten laten proeven en daar zeg ik geen nee tegen natuurlijk. Een van de specialiteiten heet Lòza, dat is een soort gerookt varkensvlees dat op een speciale manier bereid wordt. Een andere specialiteit die ik mag proeven heet ‘Paspalas’, dat gemaakt wordt van kleine stukjes varkensvlees en vervolgens in de pan met tomaten, tomatensaus en eieren gebakken wordt. Daarnaast worden verschillende soorten zachte geitenkaas gebracht en allerlei andere voorgerechten, heerlijk! Na de lunch lopen we onder een poort naar de andere kant van het dorp. Overal zie je mooie gebouwen, in allerlei kleuren, waarvan de muren versierd zijn met klimplanten en bloemen. Via een met stenen geplaveid straatje lopen we nu naar ‘de Leeuw’, die ongeveer op vijf minuten wandelen vanaf het centrum ligt. De Leeuw is in de rots uitgehouwen in de 6e eeuw voor Christus en is ongeveer acht meter lang.

Ioulida

Activiteiten op Kea

Kea is erg geliefd onder wandelaars, omdat hier, sinds de oudheid, meer dan 36 kilometer geplaveide wandelpaden liggen, het is een soort netwerk dat alle uithoeken van het eiland met elkaar verbindt. Het zijn dezelfde wandelpaden die in de oudheid gebruikt werden door de oude Grieken, deze worden vandaag de dag nog steeds gebruikt door “verwende” wandelaars en bergwandelaars. Het eiland is ook geschikt voor snorkelaars en voor gevorderde duikers want er zijn veel schatten onder het water nabij de kust. Ongeveer twee kilometer ten noordwesten van het eiland ligt het wrak van het beroemde schip ‘Vretanikós’ (Brittanic), een zusterschip van de Titanic. Vretanikós zonk hier in het jaar 1916 en ligt op 120 meter diepte. Een paar honderd meter van Korissia ligt het wrak van een ander groot schip op 68 meter diepte en daar in de buurt, heel toevallig, een Duits oorlogsvliegtuig uit de tweede wereldoorlog. Op het eiland wordt ook erg veel gefeest, er zijn veel activiteiten en evenementen. Zo is er bijvoorbeeld het sprookjesfeest dat ieder jaar in juli gehouden wordt. Het feest is voor zowel kinderen als voor volwassenen bedoeld. Dan worden sprookjes verteld, vaak door beroemde mensen, op allerlei locaties zoals op dorpspleinen, wandelpaden, archeologische vindplaatsen, kerken en stranden. Daarnaast zijn er veel traditionele feesten en waar een kerk is, hoort ook een feest! Een van de bekendste volksfeesten wordt in Karthaia gehouden, de dag van de ‘Heilige Geest’. Dan komen honderden gelovigen hiernaartoe, sommigen met bootjes, anderen te voet. Na de mis volgt er muziek, dans en natuurlijk lekker eten en drinken. Een ander feest wordt ieder jaar op 15 augustus gehouden bij Panagia Kastriani, weet je nog, bij Papa Lefteris. Papa Lefteris is niet alleen een geliefde priester, hij is ook erg muzikaal, want hij kan de ‘Tsambouna’ spelen, dat is een soort traditioneel blaasinstrument dat in Kea voorkomt en dat door jong en oud gekoesterd wordt.

Slot

Als laatste bezoeken we die dag nogmaals een aantal stranden, er zijn er zo veel! De meeste zijn kiezelstranden en vaak afgelegen. Inwoners  van Kea gaan vaak met een bootje naar deze stranden of zelfs te voet, de wandelpaden die zijn er toch. Aan het einde van de dag bezoeken we nogmaals de haven van Korissia. Het is gezellig druk en bij cafetaria ‘EN PLO’ aan de haven drinken we nog een frisdrankje om even later plaats te nemen op het balkon van de iets hoger gelegen taverna die de naam ‘Steki tou Stroggili’ draagt. Vanaf hier zie je de bootjes aanmeren, ik heb weer het geluk om van lokale specialiteiten te mogen genieten, onder andere allerlei deegwaren met lokale honing, en groenten die op diverse manieren zijn bereid. Kea is een eiland dat ideaal is voor zowel een korte als voor een langere periode. Houdt u van de absolute rust, weg van de